Dit jaar staat er geen zelfgemaakt kerststukje op de eettafel.

Een kerststukje gemaakt door opa. Want ook opa overleed eerder dit jaar. Nog geen maand nadat oma overleed, blies ook opa op 27 augustus zijn laatste adem uit.

En ook op zijn begrafenis mocht ik een stukje met iedereen delen.

De meeste mensen kennen haar wel, zo’n tante die je leven een stuk zuurder maakt. Zo’n tante die ongevraagd in je wangen knijpt, die in elke kinderfilm of familiefilm wel een keer voorbij komt. Zo’n tante voor wie het nooit goed genoeg is, die je kleineert en die je, ook al ben je inmiddels 35, je je laat voelen als een klein kind.

De koffie pruttelt, mijn huiswerk ligt klaar en de zenuwen gieren door mijn lijf.

Het is 31 januari en het tweede gesprek van het gezinsonderzoek vindt vandaag plaats

Misselijk kijk ik naar buiten. Naar een troosteloze dag. Kale bomen, grijze lucht. De trein raast voort door kaal Nederland. Van Amersfoort naar Apeldoorn. Van Apeldoorn naar Deventer. Van Deventer naar Almelo.

Wat als je een magische lamp vindt, er overheen wrijft en Will Smith komt er als blauwe geest uit naar boven. Wat als hij je vervolgens vertelt dat hij alles realiteit kan maken, maar dat het maar een wens mag zijn. Een wens, maakt niet uit wat het precies is, maar het moet wel iets afgebakends zijn. Dus niet 'ik wens dat ik de rest van mijn leven altijd mijn zin krijg' of zo iets.

Een wens.

Wat zou dat dan zijn?

Ken je dat melancholische gevoel zo voorafgaand aan je verjaardag?

Je houdt ervan of je vindt het, op z'n zachtst gezegd, niet zo fijn.

Sommige mensen roepen zelfs wel eens 'het is net poedersuiker'!

Nou ik kan je vertellen dat dat toch niet helemaal het geval is.

Doe jij dat ook? Meedoen aan een loterij en bedenken wat je allemaal gaat doen met het prijzen geld?

Wie mij goed kent, weet dat ik na jarenlang volleybal spelen, eigenlijk nooit meer plezier beleefd heb aan sport.

Fitness, hardlopen, ik hield het nooit lang vol en vond er eigenlijk nooit echt wat aan.

It's me! Ik ben het weer, Wendy. Je weet wel, diezelfde Wendy die een paar jaar geleden begon met een blog. Die zelfs haar ex-collega's trakteerde op een tompouce met de tekst: Wil je me blijven volgen? www.wendyvliegt.nl. En die er vervolgens bijna niets meer opzette. Die Wendy.

Oh en voordat je je allerlei dingen in je hoofd haalt over waarom ik weg was, laat ik je even uit de droom helpen.

Week 3 en 4 van mijn afvalchallenge zijn voorbij. En ik moet eerlijk bekennen... ik vond het pittig.

De eerste twee weken van het afvallen zitten erop. 

En dus ook de eerste anderhalve week sporten!

Oké dit klinkt nu wel heel dramatisch. Maar toch klopt het wel. Al zeker sinds mijn 13e heb ik een haat-liefdeverhouding met de weegschaal. Hoe is het zover gekomen? Hoe ben ik van mager kind gegroeid tot een wat stevige puber en uiteindelijk een volwassen vrouw met overgewicht?

Een nieuw fenomeen is geboren: de Nijmeegse 2-daagse!

Mijn bed kraakt, mijn ene buurman zaagt alle bomen in het bos om en mijn andere buurman heeft ruzie met zijn bed en draait van links naar rechts en weer terug.

Normaliter ben ik niet zo'n fan van maandagen. Het opstarten na een fijn weekend, weer vroeg uit bed, weer een hele dag naar een monitor staren... Maar vandaag is het anders.

Nou ja, tijdelijk dan:).

En zo kwam ik 3 maart 2008 voor het eerst op het hoofdkantoor van Expert om daar te werken op de marketingafdeling.