It's me! Ik ben het weer, Wendy. Je weet wel, diezelfde Wendy die een paar jaar geleden begon met een blog. Die zelfs haar ex-collega's trakteerde op een tompouce met de tekst: Wil je me blijven volgen? www.wendyvliegt.nl. En die er vervolgens bijna niets meer opzette. Die Wendy.
Oh en voordat je je allerlei dingen in je hoofd haalt over waarom ik weg was, laat ik je even uit de droom helpen.
Ik ben nog steeds vrijgezel, woon nog steeds in hetzelfde huis in Zwolle, werk nog steeds bij DA Drogisten en ben nog steeds te zwaar.
Maarrrr ik heb ook nog steeds een geweldige broer en dito schoonzus, fantastische vriendinnen (you know who you are!), een opa en een oma, ouders, twee tantes, twee ooms, 3 neven en 1 nicht. Inclusief alle aanhang en kinderen.
Als ik dat zo allemaal opsom, dan denk ik wel eens: wat zeur ik nou toch? Iemand die dit allemaal heeft is toch onwijs gezegend?
En ja, in de basis mag ik niet klagen. Gaat het allemaal best lekker. Maar wat is dat toch, dat je altijd nadruk legt op wat je niet hebt?
Dat je altijd verlangt naar nét datgene dat de rest van de wereld wel lijkt te hebben en jij niet? Nou dat virus heeft mij ook getroffen. En daar had ik het de laatste tijd wat moeilijker mee dan normaal. Ik kon het vooral steeds moeilijker loslaten.
Daarnaast bleek mijn nieuwe baan veeeeeeel drukker te zijn dan ik ooit had kunnen denken, was ik ook nog zo slim om in augustus 2017 een vrijwilligersklus van een jaar aan te pakken en was het winter. En zoals de meeste van jullie weten: ik ben niet gemaakt voor de winter. Ik ontdooi bij 25+ graden, heb het pas warm als het getal op de thermometer start met een 3 (laat staan wanneer ik het 'heet' noem) en word ik spontaan chagrijnig als ik sneeuwvlokken zie (even een shoutout naar mijn ex-collega S. die een van de weinige mensen is die dat begrijpt). Om dan nog maar niet te spreken van mijn gezichtshuid die spontaan uitslaat in allerlei narigheid zodra er een gure wind op steekt. Kortom, I wasn't feeling it. Ik kroop de afgelopen periode maar wat graag op mijn bank, onder een kleedje met de fantastische uitvinding Netflix (thanks vriendinnetje B!) Ik had in vrij weinig dingen zin en toen het weer opklaarde en het tijd werd om naar buiten te gaan, is dat ook precies wat ik deed. En niet achter de computer kruipen om een blog te tikken. Toegegeven, ik had dit ook zeker op mijn telefoon kunnen doen, maar tja. Ik deed het niet. Waarom niet?
Omdat ik voornamelijk bezig was om bij mij, van binnen, alles op een rijtje te krijgen. Wat niet wil zeggen dat het nu allemaal perfect op een rijtje staat. Maar wel een stuk beter dan dat het deed. Dus dacht ik, ik begin er weer eens aan. Ik klim weer eens in de spreekwoordelijke pen en tik weer wat woordjes op een lege webpagina.
Dan hebben de mensen die trouw op mijn Facebookpagina bleven kijken ook eindelijk weer eens een update. Blijft Facebook me niet meer elke keer herinneren dan X aantal volgers al een tijdje niets van me gehoord hebben. Maar het belangrijkste? Ik had er weer zin in. En nu maar hopen dat jullie nog steeds zin hebben om met me mee te vliegen. Want vliegen doe ik nog steeds. De laatste tijd wat laag en niet zo ver, maar je weet wat ze zeggen hé, stilstand is achteruitgang. Dus vliegen doe ik altijd. Kijk je mee hoe hoog en hoe ver?