Vandaag is het Wereld Adoptie Dag.
Een dag waarvan ik niet wist dat het bestond en opeens toch een mooie landelijke dag is waar ik me mee verbonden voel.
Het begon door een bericht vanochtend op Facebook waarin stond dat het vandaag Wereld Adoptie Dag was.
Niet dat het me iets zei, maar er klikte wel automatisch wat in mijn hoofd. Deze week ontving ik een brief van Stichting Adoptievoorzieningen.
Hierin werd bevestigd dat ik de voorlichtingen afgerond had en dat mijn gegevens naar de Raad van de Kinderbescherming gestuurd waren. Spannend!
Echt een mijlpaal. De voorlichtingen waren fijn, mooi, maar ook pittig. Elke voorlichting weer denk je opnieuw na over adoptie en of dit echt is wat je wilt.
Enerzijds is het dan heel erg lekker dat je alleen bent. Je bent tenslotte helemaal alleen met je gedachten en hoeft ook alleen maar naar jezelf te rekenen.
Toch is het ook lastig. Niemand die je 'dwingt' om erover te praten. Niet tijdens het eten, of het afwassen, of 's avonds in bed. Niet op de onbewaakte momentjes dat je het even aansnijdt. Ik moet dat nu opzoeken en inplannen. En ik wil het er ook niet áltijd over hebben. Dus dat is wel eens lastig. Maar hoe meer voorlichtingen er volgden, hoe meer ik daar mijn weg in vind. Het proces is lang dus wat dat betreft heb ik nog tijd genoeg :).
De brief van Stichting Adoptievoorzieningen werd vandaag, uitgerekend op Wereld Adoptie Dag, opgevolgd door een bericht van de Raad voor de Kinderbescherming in Almelo.
Het is tijd voor de medische keuring... Jahoe! Ben ik volgens een medicus in staat om een kind te adopteren en op te voeden. Ik ben benieuwd :).
Ergens in de komende 4 weken moet ik me laten keuren en dan ga ik door naar het gezinsonderzoek.
En dan komt het grote oordeel: ben ik volgens de Raad ook geschikt om te adopteren?
Momenteel zit daar mijn grootste zorg. Ben ik goed genoeg? Ga ik dit kunnen? En vooral ook, kan ik dat overbrengen?
Ik weet dat ik me daar op den duur bij neer zal moeten leggen maar tot die tijd ga ik er alles aan doen. Dus ik lees me suf, zoek van alles op op internet en zuig informatie op als een spons. Alles om goed beslagen ten ijs te komen tijdens het onderzoek. Maar ik weet ook dat als de Raad mij afkeurt, dat eigenlijk ook een mooi moment is.
Niet zozeer voor mij, maar wel voor de kinderen. Ik moet er toch niet aan denken dat ik zo'n kindje nog verder beschadig dan dat het al is als het naar NL komt.
Daar houd ik me aan vast. Dat is het doel van het onderzoek en daar zal ik me t.z.t. aan overgeven. Hoe moeilijk dat wellicht ook gaat zijn.
Maar zover is het momenteel nog niet. Lezen en sparen is het devies en dat ga ik dus ook maar weer doen :).
Dank voor alle lieve reacties op mijn vorige bericht. En mocht je nou nog een hand over hebben: teken er een smiley op en maak er een foto van. Plaats die op social media en gebruik de hastag #worldadoptionday. Zo vergroten we samen de aandacht voor de 19 miljoen kinderen in de wereld die wachten op hun eeuwige gezin en laat je zien dat je gelooft in een wereld waar er voor elk kind een gezin is. DANK!