Woensdag dag 2/4

Een nieuw fenomeen is geboren: de Nijmeegse 2-daagse!

Ik hoor jullie denken, ze is niet goed, ze mist twee dagen. Klopt helemaal. Gisteren, woensdag, was een hele zware dag. Zo zwaar dat ik uiteindelijk besloten heb om de derde dag niet van start te gaan en dus de vierdaagse niet uit te lopen.

Maar goed, laat ik beginnen bij het begin.

Had ik al verteld dat ik dinsdagavond een massage gehad had? Dat was maar goed ook, ik weet niet hoe ik anders uit bed gekomen was. Nog stijf en stram stond ik op en waggelde ik naar het ontbijt. Daarna nog een keer goed m'n schoenen gecheckt, m'n tasinhoud nagekeken en hup naar de bus.

Ria kon ik zo 123 niet vinden, maar dat werd op de Wedren al gauw opgelost. We kletsten even bij en besloten al gauw weer samen van start te gaan. En dat ging lekker! Na 5 km merkte ik dat de stramheid uit m'n benen was en ik lekker liep. M'n voeten waren enorm beurs maar ook daar had ik eigenlijk geen last van. So far, so good!

Helaas ging het ergens tussen de 5e en 10e km niet goed. Ik voelde dat er iets niet goed zat in m'n linkervoet en van tijd tot tijd benam de pijn me de adem. Toen het echt te heftig werd zijn we bij een koek en sopie tent gaan zitten. We waren nog maar 2,5 uur onderweg en het begon al goed warm te worden. M'n vest kon uit, de veters werden weer gestrikt en de koek gauw opgegeten. Op naar de volgende km's! Na een ruim half uurtje kwamen we een EHBO post tegen.

Zal ik toch niet even naar die voet laten kijken? De pijn kwam me bekend voor en de vorige keer was dat een middenvoetsbeentje.

Maar eigenwijs als dat ik kan zijn besloot ik door te lopen. De ergste pijn leek wel voorbij.

Tot 2km later... Het knalde er goed in en ik kon echt even niet meer. Maar ja, de eerstvolgende EHBO post was pas dik 20km verderop... Dus ik ben doorgelopen. Ria heeft nog een tijdje met me mee gelopen, maar heb al gauw gezegd, loop je eigen tempo, ik hou het toch niet bij. Een half uur later was ze dan ook uit het zicht. Ondertussen liep de temperatuur flink op en zwollen m'n voeten en handen tot bijzondere proporties. Hele sexy klomphandjes had ik haha! De warmte kon ik heel goed kwijt en ik hield mn hoofd goed koel. Hoewel je merkt dat je lijf anders reageert en het wel zwaar heeft met het weer, viel het me niets tegen. Met veel stoppen en rusten bereikte ik uiteindelijk de EHBO post waar ik geholpen werd door een heel leuk artsenteam. Die eigenlijk gelijk al zeiden, als je zelf de pijn al herkent, dan heb je zeer waarschijnlijk gelijk en zal het wel gebroken zijn. Ze deed nog wat testjes en op het moment dat ik van kleur verschoot van de pijn hoorde en voelde ze bot kraken. Waarop ze me voor 90% zekerheid kon geven dat inderdaad een middenvoetsbeentje gebroken was. Een veelvoorkomende blessure die vooral veel pijn doet. Het advies was om te stoppen, maar omdat ik dat nog niet wilde kreeg ik pijnstillers en startte ik met mijn poging de dag uit te lopen. Ook kreeg ik een verwijzing voor het zkh voor een foto, maar met een zekerheid van 90% besloot ik m'n eigen risico maar in m'n zak te houden:).

Vanaf dat moment was de warmte ook wel op z'n toppunt. Het was benauwd en veel mensen hadden er last van en zaten met coldpacks in hun nek langs de kant van de weg. Zelfs doorgewinterde militairen die toch heel wat gewend zijn. Uiteindelijk heb ik in een slakkentempo de dag uitgelopen.

Van tijd tot tijd met tranen in m'n ogen en met m'n kaken op elkaar geklemd maar het is me gelukt! Dag 2 althans dan:). Daarmee had ik in ieder geval de mogelijkheid om te starten op donderdag.

In de loop van de avond werd me door iedereen die enigzins verstand had van voeten, afgeraden om nog verder te gaan en werd de pijn alleen maar heviger. Met pijn in m'n hart heb ik dus gisterenavond besloten vandaag niet te starten.

En dan lig je in bed en hoor je het opeens, kort nadat de mensen die 50km lopen naar de Wedren zijn vertrokken, enorm regenen. En nu, om 9 uur 's ochtends is het nog niet droog... Iets in mij zegt dat het nog niet zo'n domme beslissing was gisterenavond... Maar wat heb ik een respect voor iedereen die wél aan die start stond vanochtend en op dit moment met bakken water in hun schoenen aan het doorploeteren is...

En dan is er toch dat kleine stemmetje dat stiekem enorm baalt dat ze daar niet tussenstaat. Ondanks alles.

Dank iedereen voor de veelvoud van ontzettend lieve, leuke berichtjes die ik mocht ontvangen. Ik kon het nauwelijk bijhouden met beantwoorden, echt heel erg leuk en lief!

Ik heb ervan genoten en dat was mede dankzij jullie!