Dinsdag dag 1/4

Mijn bed kraakt, mijn ene buurman zaagt alle bomen in het bos om en mijn andere buurman heeft ruzie met zijn bed en draait van links naar rechts en weer terug.

Het leven op een slaapzaal gaat niet over rozen. Iedereen die regelmatig in een hostel slaapt weet er alles van. Gelukkig lig ik vanaf 20.30 uur al plat en met het gezegde 'slaap je niet, dan rust je toch' in m'n achterhoofd (ken je hem nog Daniël?) zet ik mijn verstand op nul en mijn blik op oneindig.

Opeens is daar dan toch het onbedwingbare gevoel om de tijd te checken. 03:18, 2 minuten voor de wekker. Perfect!

Ik kruip uit bed, pak m'n spullen en sluip naar de wc's. En dan opeens, BAM, TL-licht vol in m'n snoet. Oké, het is echt zover. De Vierdaagse gaat van start!

Ik was m'n gezicht, kam m'n haar, kleed me om en maak me op. Doe m'n schoenen aan, steek m'n slippers nog in m'n rugtas en ik ben klaar voor het ontbijt.

Na het ontbijt loop ik met toch lichtelijk knikkende knietjes naar de bus en zoek een plekje. Ik kom naast Ria te zitten, een gezellige dame van 48 uit Amstelveen die ook alleen loopt. Althans, haar loopmaatje loopt dit jaar de 30km en zij de 40. We raken aan de praat en besluiten voor zover het lukt samen op te lopen.

Vanaf de bus is het een paar minuten lopen naar de start en met elke stap stijgt de spanning. Geen idee waar ik heen moet, geen idee hoe de start gaat, dus ik loop de meute en Ria maar gewoon achterna.

De voorzitter doet nog een praatje, we tellen af van 10 tot 1 en dan PANG, het startschot!

De hele goegemeente komt langzaamaan in beweging, laat z'n armbandje scannen en slaat de hoek om. Nog steeds loop ik de meute achterna en realiseer ik me eigenlijk niet hoe en wat. De dronken studenten die allemaal een high five willen doen, het dringt nauwelijks tot me door. Totdat we de brug over zijn en linksaf de dijk oplopen. Opeens weet ik het: ik doe dit! Ik loop de Nijmeegse Vierdaagse!

Dat euforische gevoel blijft lang bij me. Als ik elke keer besluit dat ik nog niet hoef te rusten. Als ik mezelf beloof dat ik bij de volgende koek en sopie tent ga zitten en wat ga eten en bij het er langslopen toch besluit het niet te doen. Ik klets wat af met Ria (I know, dat verbaast jullie niets) en voordat ik het weet zijn we dik 4 uur verder. Het wordt dan wel tijd om even te zitten en dat doen we dan ook. De apps worden geopend en we krijgen de heerlijke mededeling al meer dan de helft afgelegd te hebben. Ik heb meer dan 20km aan 1 stuk gelopen! Dit begint oprecht leuk te worden!

Langs de kant van de weg staan overal mensen. De 1 nog gekker dan de ander. Muziek, eten, drinken, alles word je aangeboden. Schattige kleuters die een high five willen of die zo lief met dat bakje met komkommer/tomaat/pepermunt/drop/spekjes etc. klaar staan dat je het niet in je hoofd haalt om zomaar door te lopen.

Ik had verwacht dat ik dat op den duur wel zat zou zijn, maar niets is minder waar. Sterker nog, het zijn de mensen langs de kant van de weg die ervoor zorgen dat je nog net wat meer doorloopt, en ook die laatst kilometer (die me echt onwijs tegenviel) nog te grazen te nemen.

Eenmaal over de finish kan ik me gelijk afmelden en lopen Ria en ik naar de Wedren om wat drinken te halen. Ik plof neer in de schaduw en weet niet hoe gauw ik m'n schoenen uit moet doen.

Blaren? Nope, geen nieuwe althans ✅

Beurse plekken? Ja m'n hele voetzool ✅

Kapotte hielen? Nope, nog geheel in tact ✅

Ik trek m'n slippers aan en ben even intens tevreden met mezelf. Totdat...

Totdat ik op moet staan. Oei... Zo stijf als een plank. Ik sleep mezelf naar de AH voor wat boodschappen (er is in het Buitencentrum echt niets te krijgen), ik haal een souvenirtje en strompel terug naar de bus.

Weer eenmaal bij het Buitencentrum aangekomen weet ik even niet wat ik moet. Lopen doet zeer, liggen zorgt voor slaap, zitten maakt stijf. Ik besluit te gaan voor een verkoelend voetenbad (je voeten in een afwasteil met lauw water. Zo simpel kan het leven zijn) en ik boek toch maar een sportmassage. De massagedames waarderen een schoon lijf net even wat meer dan een zweterig exemplaar dus ik ga onder een heerlijk warme douche staan.

Schenk mezelf een zeer welverdiend Coca Colaatje in en wacht totdat ik aan de beurt ben bij de massagedame.

Zij constateert gelukkig ook dat ik alleen stram ben en masseert er al veel uit. Ik moet toegeven... Best fijn zo'n massage!

Na een matige maaltijd met dezelfde gezellige mensen als gisteren besluit ik al snel maar naar de slaapzaal te gaan en (en dit komt vriendinnetje B. vast heeeel bekend voor) mijn koffer uit en weer opnieuw in te pakken. Een soort rust/reset momentje voor de opgeruimde autist in mij.

En nu is het 21 uur en slapen bijna al mijn kamergenoten. Mijn buurman lijkt gestopt met het omzagen van de bomen en mijn andere buurman heeft z'n matras op de grond gelegd. Dit gecombineerd met een onwijs moe lijf hoop ik het perfecte recept voor een goede nachtrust te hebben gevonden.

Weltrusten allemaal en tot morgen!