Nog twee nachtjes slapen en ik ben 31..
Normaal had ik dat niet zo leuk gevonden, maar zoals ik in mijn post over het nieuwe jaar al schreef vind ik het geen enkel probleem om dit jaar achter me te laten.
Het zal wel de eerste verjaardag zijn zonder pap en mam. Eerste Kerstdag was de laatste keer dat ik ze in levende lijve gezien heb.
De dag daarna heb ik aangegeven dat het me te veel is en dat ik geen contact met hen wilde. Sindsdien vliegen mijn gevoelens alle kanten op. Dat mijn vader vandaag voor de derde keer geopereerd is aan blaaskanker helpt daar niet echt bij. Het probleem verandert er niet van, maar het geeft wel een extra dimensie.
Ik heb nooit gedacht dat mijn broer en ik een ongelukkige jeugd hebben gehad. En het is niet dat we geen gelukkige momenten hebben gekend, helemaal niet. Het is alleen wel dat ik er meer en meer achter kom dat onze hele jeugd zich toch wel centreerde rondom de problemen van onze moeder. Dit heeft zijn tol inmiddels geëist Al heb ik gelukkig wel heel goed contact met mijn broer.
Dat dan weer wel.
Iedereen weet vast wel hoe irritant het is als je hoofd iets anders zegt dan je gevoel. Zo kan je gevoel zeggen dat iemand de ware is, maar roept je hoofd allerlei waarschuwingen. Of juist andersom, je hoofd zegt dat dit een verstandige keuze is en je gevoel schreeuwt niet verstandig te willen zijn. Ik loop hier ook tegenaan. Alleen over iets totaal anders. Zo weet ik best dat ik niet lelijk ben, goed ben in mijn werk, gezellig om bij te zijn en veel humor heb.
Ik voel het echter niet. Ik heb nooit het gevoel dat ik goed genoeg ben. En daar acteer ik op. Als ik een nieuwe man leer kennen (met grote nadruk op áls) en ik vind hem meer dan gewoon leuk, dan reageer ik met compensatiegedrag. Bij alles denk ik, oeh, doe ik dat wel goed? Moet ik niet meer doen? Gevolg: doorgeknuffelde man of een enorm luie man. Hoe dan ook, er valt weinig meer te jagen, Wendy biedt zich wel op een presenteerblaadje aan. Doe je iets niet goed? Ach joh, geeft niets. Ik cijfer mezelf wel weg. Vind je dat fijn? Prima, dan doe ik dat zo nog een keer. Voordat ik een veilige haven gecreëerd heb waar ik mezelf bij kan zijn, zijn ze allang weggerend. En dat interpreteer ik dan weer als een afwijzing en de bevestiging dat ik niet goed genoeg ben. Zie je de cirkel?
Daarom heb ik besloten dat ik hulp nodig heb. In de vorm van een psycholoog. Daarbij heb ik rust nodig. Rust van mijn ouders.
En nog meer hulp van familie en vrienden. Wat ik niet verwacht had is dat ik die ook krijg, zelfs van de familie van mijn moeders kant. Waar ik dacht dat ik vast gezien werd als het afvallige nichtje is niets minder waar, is er begrip voor mij en nemen ze aan dat ik het contact niet verbreek als ik niet anders kan.
Zo zie je maar weer, eerlijkheid duurt het langst en lucht op.
Nu snel door naar mijn 31e verjaardag!
Reactie schrijven