En dan begint mijn verlof. Vier hele maanden zonder werk en andere verplichtingen. De enige verplichting die ik tijdens mijn verlof heb, is die aan mij zelf.
Te doen wat ik graag wil. Reizen. Spaans leren. Mezelf tegenkomen. Mezelf leren kennen. Nieuwe mensen leren kennen. Me los maken van oude demonen. En misschien wel kennismaken met nieuwe. Een volledige ontdekkingsreis dus. Of levensreis. Zo heet het label in Gmail wel. Levensreis. Voor alle e-mails die te maken hebben met wellicht wel de reis van mijn leven. Best toepasselijk dan toch?
3 hele maanden, toegewezen zijn aan mezelf. Een maand Spaans leren en dan verder kijken. Een volledig onbekend land ontdekken. Ik heb er zin in! En toch ook ben ik bang. Wat als ik er geen zak aan vind? Wat als ik na een maand mijn familie en vrienden zo mis dat ik terug wil? Doorzetten. Dat wordt het toverwoord. Maar is dat niet eigenlijk altijd het toverwoord? Ook al ben je niet op reis aan de andere kant van de wereld?
We gaan zien hoever mijn doorzettingsvermogen reikt. Of ik het volhoud. Maar nu mag ik eerst nog wegdromen bij de mooie plaatjes van dat prachtige land. Nicaragua 2015. Het wordt bijzonder, dat is een ding dat zeker is.